40-dagenregel

Een dagvergoeding kan maar worden toegekend als de prestaties worden geleverd buiten de vaste plaats van tewerkstelling.

De Administratie gaat ervan uit dat wanneer een werknemer langer dan 40 dagen op een bepaalde locatie werkzaam is, deze plaats een vaste plaats van tewerkstelling wordt. Hierdoor kan voor deze dagen geen dagvergoeding worden toegekend.

Minder dan 40 dagen en toch vaste plaats van tewerkstelling

Dat de 40-dagenregel geen mathematische zekerheid biedt en slechts een richtsnoer is, blijkt uit een recent vonnis van de rechtbank van Gent.

Niettegenstaande een aannemer-zaakvoerder (tegelwerken) nooit langer dan 40 dagen werkt op de werf van een klant, is de Administratie, hierin gevolgd door de rechtbank, van oordeel dat de werven van de klanten toch moeten worden aangemerkt als een vaste plaats van tewerkstelling.

Voor de belastingplichtige is het immers zo normaal dat hij op de werf van een klant werkt, dat deze moet worden aanzien als de vaste plaats van tewerkstelling, ook al worden per klant de 40 dagen nooit bereikt.

Hieruit volgt dat in casu de dagvergoeding voor binnenlandse dienstreizen niet kan worden toegekend als belastingvrije vergoeding voor kosten eigen aan de werkgever.

Bron: vonnis van het rechtbank van eerste aanleg van Gent van 08.06.2016, 14/3913/A (Foto link)